عملکرد این روزهای منچستر رانگنیک را ناامیدکننده می دانند. 6 گل در 7 بازی، یک برد در 3 مسابقه اخیر و تنها 2 شوت در چارچوب در بازی دیشب. این آمار در کنار سبک بازی دیشب خیلی ها را به این نتیجه رسانده که رانگنیک صرفا توسط رسانه ها بزرگ شده و توانایی های واقعی او خیلی کمتر از چیزی است که ادعا شده.
اوضاع خوب نیست، ولی آیا مقصر رانگنیک است؟
اول. رانگنیک تمام اعضای سابق کادرفنی را از دست داده است. مایکل کریک و کیران مک کنا باشگاه را ترک کرده اند و او که امیدوار بود آنها را در کنار خود ببیند، حالا مجبور شده یک کادر فنی کاملا جدید را تشکیل دهد. این اتفاق باعث شده که شناخت او نسبت به بازیکنان بسیار کم باشد و در نتیجه، مجبور شود آزمون و خطاهای زیادی را برای یافتن ترکیب مناسب انجام دهد.
برای مثال عملکرد تیم در بازی برابر برنلی خیلی خوب بود و او ترکیب اولیه ای یکسان را به بازی فرستاد و برونو فرناندز را نیمکت نشین کرد.
دوم. تغییر سبک بازی چیزی نیست که به این آسانی ها پیش برود. سولسشر که خود را شاگرد فرگوسن میدانست، سعی داشت مانند او سبک ضدحمله را در تیمش پیاده کند. ولی رانگنیک خود مبدع سبکی است که این روزها حتی گواردیولا از آن الگوبرداری میکند. گگن پرسینگ {میدونم زخمی شدین باهاش این روزا! :) } فرزند رانگنیک است و او می خواهد همین سبک را در منچستر پایه ریزی کند. تغییر عادت ها و الگوهای حرکتی بازیکنان در 3 هفته؟ بیخیال!
سوم. اسکواد منچستر نیاز به تغییر دارد. هر مربی برای پیاده کردن سبک بازیش نیاز به ترکیب خاصی از بازیکنان دارد که فراهم کردن آنها زمانبر است.
در نهایت، بازوبند رو بذار دست رونالدو بمونه. تیریخیددااااا :)))
