رانگنیک؛ بزرگ یا بزرگنمایی شده؟

عملکرد این روزهای منچستر رانگنیک را ناامیدکننده می دانند. 6 گل در 7 بازی، یک برد در 3 مسابقه اخیر و تنها 2 شوت در چارچوب در بازی دیشب. این آمار در کنار سبک بازی دیشب خیلی ها را به این نتیجه رسانده که رانگنیک صرفا توسط رسانه ها بزرگ شده و توانایی های واقعی او خیلی کمتر از چیزی است که ادعا شده.

اوضاع خوب نیست، ولی آیا مقصر رانگنیک است؟

 

اول. رانگنیک تمام اعضای سابق کادرفنی را از دست داده است. مایکل کریک و کیران مک کنا باشگاه را ترک کرده اند و او که امیدوار بود آنها را در کنار خود ببیند، حالا مجبور شده یک کادر فنی کاملا جدید را تشکیل دهد. این اتفاق باعث شده که شناخت او نسبت به بازیکنان بسیار کم باشد و در نتیجه، مجبور شود آزمون و خطاهای زیادی را برای یافتن ترکیب مناسب انجام دهد. 

برای مثال عملکرد تیم در بازی برابر برنلی خیلی خوب بود و او ترکیب اولیه ای یکسان را به بازی فرستاد و برونو فرناندز را نیمکت نشین کرد.

 

دوم. تغییر سبک بازی چیزی نیست که به این آسانی ها پیش برود. سولسشر که خود را شاگرد فرگوسن میدانست، سعی داشت مانند او سبک ضدحمله را در تیمش پیاده کند. ولی رانگنیک خود مبدع سبکی است که این روزها حتی گواردیولا از آن الگوبرداری میکند. گگن پرسینگ {میدونم زخمی شدین باهاش این روزا! :) } فرزند رانگنیک است و او می خواهد همین سبک را در منچستر پایه ریزی کند. تغییر عادت ها و الگوهای حرکتی بازیکنان در 3 هفته؟ بیخیال!

 

سوم. اسکواد منچستر نیاز به تغییر دارد. هر مربی برای پیاده کردن سبک بازیش نیاز به ترکیب خاصی از بازیکنان دارد که فراهم کردن آنها زمانبر است.

 

در نهایت، بازوبند رو بذار دست رونالدو بمونه. تیریخیددااااا :)))

چه خبر؟

اول دو تا شایعه جالب

میرور نوشته گرینوود میخواد بره یوونتوس؛ اکسپرس نوشته رشفورد میخواد بره بارسا! این انگلیسیا علاوه بر تگ قیمتشون، جای مغزشون هم حباب دارن! میخوان بازی کردن کنار رونالدو و فرناندز رو ول کنن، برن پیش بنتانکور و لوک دی یانگ!

 

دوم، پایان شایعات جالب

آزمون هم بالاخره زنیت رو ول کرد و با نبودنش تو تقویم تیمی، ظاهرا خبر تایید شده. لیون مقصدشه، ولی میگن اورتون هم وارد رقابت شده.

 

سوم، آگوئروووووووو

رقیب محترمی بود خدابیامرز!

 

چهارم، نکنه لیندلوف بره پیش آگوئرو؟ :(

 

پنچم، چرا نمی نویسی؟ امان از تنبلی

منچستر-نوریچ

سلام

اول بریم سراغ نوریچ

دنیل فارکه رو اگه لول 1 در نظر بگیریم، دین اسمیت لول 2356897 ه. ظاهرا فارکه فقط به درد چمپیونشیپ میخوره. البته اشتباه نکنید، رقابت چمپیونشیپ از بوندسلیگا و لیگ1 سنگین تره. تغییرات تیم نوریچ واضح بود.

منچستر. سبک رانگنیک رو بازی اول دیدیم. ولی اینقدر اجرای این سبک برای بازیکن های تنبل منچستر سنگین بود، که مجبور شد جلوی یانگ بویز با تیم مهد کودکش بازی کنه. امروز همونطوری که روز اول گفت، خیلی روی اجرای سبکش پافشاری نکرد. برای فهمیدن چرایی ش باید به دو فصل اول لیورپول کلوپ نگاه کنید که بیمارستانشون شلوغ تر از زمین تمرینی بود. (اصلا اینجا نخواستم کلوپ رو زیر سوال ببرم!) مهمترین نقش رو در ادامه فصل کی بازی میکنه؟ بدنساز و روانپزشک

یکم دقیقتر نگاه کنیم:

1. داوید عزیزم برگشته به اوج. بهترین دروازه بان فصل؟ بی شک! اصلا هم تعصبی نبود :)))))))))

2. تازه الان فهمیدین که لیندلوف و دالو خریدهای اشتباهی نبود. مورینیو دفاع بد نمیخره!

3. اگه اون گوسفند رو با تیپا نمیندازی رو نیمکت، حداقل اون بازوبند لعنتی رو از دستش بکن حرص نخوریم!

4. تلس هم لوک شاو رو نیمکت نشین کرد رفت :) پاندا خیلی بیشتر از اینا باید خودش رو ثابت کنه که بتونه جایگاهش رو پس بگیره

5. این فرد بود؟ :):) تازه داره نشون میده چرا سیتی و یونایتد سرش جنگیدن. مشکلش چی بود؟ به نظرم زیادی عقب بازی میکرد

6. اسکاتی دوباره همون قلدر خط هافبک شده که بازیکنای حریف وقتی بهش میرسن باید نگران ساق پاشون باشن. دلم براش تنگ شده بود. 

7. فرناندز تو دوره افت خودش به سر میبره، با این حال آقای پاس گل چمپیونزلیگه! 4 بازی و 6 پاس گل کیفیت این بازیکن نشون میده ولی مهمترین خصیصه‌ش برای من اینه که وقتی توپ رو از دست میده یا یه گندی بالا میاره، خودش رو سرزنش میکنه. پوگبا، یاد بگیر خاک بر سر!

8. سانچو داره دوره گذارش رو میگذرونه و با اینکه تو پستی بازی کرد که تا حالا بازی نکرده، بد نبود. باید یه خط جلوتر بازی کنه به نظرم

9. رشفورد. خودت رو تکون بده تنبل خان! 

10. رونالدو. هر چقدر هم بد بازی کنه، نمیتونی بهش دست بزنی چون آخرش اونه که تو رو برنده میکنه! با این سنش، خیلی سریع خودش رو با سبک جدید تیم وفق داده و شدیدا توی پرس ها موثره! بازوبند رو بدین بهش دیگه لامصبا!!

 

پ.ن : بازیکنای این تیم بجز بدنسازی، باید یه روز در هفته در اختیار روی کین و یاپ استام قرار بگیرن، دیه رو هم باشگاه گردن بگیره

پ.ن2 : اگه گزارشگر بازی یانگ بویز-یونایتد بودم، یه جا میگفتم who are the real young boys و از خوشمزه بودن خودم نهایت لذت رو میبردم! :)

مرحوم کرویف

امشب مرحوم کرویف تنش تو گور میلرزه، میگفت دلار نمیتونه براتون جام بیاره ولی الان دو تا تیم نفتی توی فینال اروپا بهم خوردن! این دو تا تیم پارسال نصف بازیکن های کهکشان راه شیری رو خریدن! :)

نور به قبرت بباره، گذشت اون دوران! :):)

 

پ.ن: چوب دو سر نجس برای من منچستری همینه! فقط امیدوارم سیتی ببره، چون رفیق طرفدار چلسی دارم، ولی رفیق طرفدار سیتی نه! :) 

سوپر لیگ!!

بعد سحری، رفتم تلگرام رو چک کردم که یهو خواب از سرم پرید! آقای پرز تصمیم گرفته بود مدیریت یه انقلاب تو فوتبال، علیه یوفا و فیفا رو به عهده بگیره! شورشی ها، یه سری از تیم های قدرتمند و پرافتخار دنیا بودن، فقط نمیدونم این آرسنال و تاتنهام چجوری خودشون رو این وسط جا کردن! اومدن برا خودشون یه مسابقه طراحی کردن که یه سری تیم ثابت برن با خودشون بازی کنن، حالا سالی یه چند تا تیم جدید هم بازی بدن! خوبی‌ش چیه؟ تیم های بزرگ از ورشکستگی نجات پیدا میکنن و خب حداقل یکی دوسالی سرگرم میشیم، و یوفا هم دیگه کمتر میتونه اختلاس کنه! بدی‌ش چیه؟ اینکه هیچ تیمی برای جایگاهش نمیجنگه و تیم های کوچیک تر هم انگیزه ای برای خوب بازی کردن ندارن! 

والا من که نظر خاصی ندارم، ولی به نظرم فرگوسن و کلوپ و بکام و نویل، دلشون بیشتر برای فوتبال میسوزه تا پرز و کرونکه و وودوارد!

پ.ن.: دیگه نمیتونیم از اینکه امثال طارمی تیمای بزرگتر رو خفت میکنن، ذوق کنیم!

اوله، سینوس یا کسینوس؟

وقتی سولسشر تونست بعد از چندین سال، منچستر رو صدرنشبن کنه خیلی از طرفدارها عاشق این تیم شده بودن. ولی الان که تیمش داره مساوی های متوالی میگیره و بازیش اون طراوت سابق رو نداره، باز هم داره انتقادهای زیادی میشنوه! البته خب این چیز تازه ای نیست، وقتی که اومد تونست تیم بحران زده مورینیو رو سوم کنه، ولی همون فصل رو با رتبه پنچم تموم کرد! فصل پیش هم شروع فوق العاده ای رو داشت و همون بازی اول نسخه چلسی رو با 4 گل پیچید، ولی به مرور افت کرد و دوباره نیم فصل با ورود برونو، روح تازه ای به تیم دمیده شد و فصل رو تو رتبه سوم تموم کردن! این فصل اما، شروع ناامیدکننده ش، با یه وقفه به خاطر بازی های ملی، تبدیل به یه روند فوق العاده خوب شد و تونست تیم رو به صدر برسونه و حتی چند باری با سیتی کل کل داشت؛ ولی دوباره دوره افتش رو شروع کرد و الان ممکنه رتبه دوم رو هم از دست بده! به نظرم این فصل رو هم باید بهش فرصت بدن، و یه پنجره تابستونی خوب رو براش بسازن! ولی فصل دیگه، فصل آزمون اوله باید باشه، باید بتونه لیگ یا اروپا رو ببره تا دوباره برای خودش یه دوره دیگه دست و پا کنه! البته خب، من فقط یه هوادارم و این هم نظرمه! :)

دیگو کاستا

جدایی دیگو کاستا از اتلتیکو، خبر عجیبی بود. دلیلش رو خانوادگی اعلام کردن و خیلی یهویی رخ داد.

دیگو کاستا و دیگو سیمئونه، شباهت عجیبی داشتن. هر دو نفر جنگنده، هر دو نفر با شور و هر دو نفر خشن. از اون زوج هایی که خیلی دوستشون داشتم. یا اضافه شدن لوییز سوارز در اول فصل به اتلتی، شانس دیدن چرک ترین خط حمله دنیا به ما فوتبالی ها رو کرد. همونطوری که کاستا گفت من و سوارز کنار هم خیلی زوج خوبی میشیم، یکی مون گاز میگیره اون یکی لگد میزنه! ولی متاسفانه این همکاری نه خیلی توی زمین دیده شد و نه خیلی ادامه داشت.  اتلتی هنوز هم برای من پر بازیکن های جذاب و دوست داشتنیه، ولی من و خیلیای دیگه دوست داشتیم بیشتر کاستا و سوارز رو کنار هم ببینیم!

پاول اسکولز

46 ساله شد! پاول اسکولز از آن دست بازیکنان است که توپ طلا، لیاقت لمس دستانشان را نداشته است. پسرک موقرمزی که در کنار گیگز و نویل و بکام و سایرین، طلایی‌ترین نسل دوران فرگوسن بودند. تیمی ساخته بودند که تقریبا همه تیم‌ها، قبل از ورود به زمین هم خود را بازنده می دانستند.حتی وقتی که دوباره کفش‌هایش را در 38 سالگی به پا کرد، محور تیم بود. حس میکنم قلمم، لیقات نوشتن درباره او را ندارند، بنابراین به سخنان بزرگان تاریخ فوتبال در توصیف او بسنده می کنم.

مسی:
“در لاماسیا اسم او خیلی ذکر می شد، او یک معلم است.”

رونالدینیو:
“من می خواهم که مانند اسکولز پاس بدهم، چه کسی به او یاد داده که چنین پاس بدهد؟

پله:
“اگر اسکولز در کنار من بازی میکرد، من گلهای به مراتب بیشتری به ثمر می رساندم.”

فیگو:
“من همیشه از دیدن اسکولز (مثل زمان دیدن آدمهای مشهور) هیجان زده می شم، چرا که معمولا هیچ وقت نمی توان او را دید، در زمین بازی که نمی توانید او را گیر بیندازید، بعد بازی هم یکهو محو می شود.”

ادگار داویدز:
“همۀ ما (هافبکها) تمام تلاشمان این است که بتوانیم به خوبی اسکولز بشویم. همه می توانند از او درس بیاموزند.”

مارچلو لیپی:
“پل اسکولز یکی از اولین انتخابهای من برای گرد هم آوردن یک تیم عالی خواهد بود – همین حرف نشان می دهد که من همیشه چقدر او را عالی ارزیابی کرده ام. او یکی از اولین بازیکنانی بوده که من اگر شانسش را داشتم، خریداری می کردم.”

تیری هانری:
“من درک نمی کنم که چرا اسکولز تا به حال جایزه بهترین بازیکن سال را نبرده است. او باید این جایزه را سالها قبل کسب می کرد. شاید به این دلیل است که او مانند بقیه ستاره ها خیلی به دنبال زرق و برق و خودنمایی نیست.”

پاتریک ویرا:
“بازکنی که در لیگ برتر من بیش از همه قبول دارم؟ خیلی ساده ست – اسکولز”

زین الدین زیدان:
“سختترین حریف من؟ اسکولز از تیم منچستر. او یک هافبک کامل است. اسکولز بدون شک بهترین هافبک زمان خودش است.”

گواردیولا:
“او بهترین هافبک زمان خودش است. خیلی دوست داشتم با او همبازی باشم.”

روی کین:
“لعنتی! نه به دنبال شهرت است نه خودنمایی. یک بازیکن نابغه و فوق العاده که هرگز ارزشهای والای انسانی را فراموش نمی کند.” 

سرالکس فرگوسن:
”پل یکی از بهترین مغزهای متفکر تاریخ منچستریونایتد است.”

سوکراتس:
“اسکولز به اندازه‌ای خوب است که می‌تواند برای تیم ملی برزیل بازی کند. دیدن فوتبال او با مو و پیراهن قرمز لذتبخش است.”

کریستیانو رونالدو:
“وقتی با هم تمرین می‌کردیم، عادت داشتم، کارهای فریبنده زیادی انجام دهم که بقیه بازیکنان توانایی انجام آن را نداشتند. وقتی توانایی خودم را به اسکولز نشان دادم و داشتم تمرین را ترک می‌کردم، صدایم زد و توپ را زیر پای خود گذاشت و به درختی که ۵۰ متر با ما فاصله داشت، اشاره کرد و گفت : اکنون توپ را به درخت می‌زنم. او شوت زد و توپ به درخت خورد. سپس از من خواست تا این کار را انجام دهم. ۱۰ بار این کار را انجام دادم اما نتوانستم توپ را به درخت بزنم. او لبخندی زد و زمین را ترک کرد.”

ریکاردو ایزکسون دوس سانتوس لیته

برزیلی ها را همواره به عنوان بازیکنانی با استعداد و باکیفیت می شناسیم. جادوی آنها با توپ چشمنواز است ولی هرچه شمع درخشان‌تر باشد، زودتر خاموش می شود. ریکاردو هم از این قاعده مستثنا نبود.

رودریگو، پسربچه برزیلی بود که نمیتوانست نام برادش ریکاردو را به خوبی تلفظ کند و به او "کاکا" میگفت. در مخیله آن کودک نمی گنجید که کلمات کودکانه او، روزی در خاطر میلیون‌ها هوادار حک شود. بله، داریم در مورد کاکای افسانه‌ای صحبت میکنیم. او که برخلاف اکثر بازیکنان بزرگ برزیل، خانواده‌ای نسبتا متمول داشت، توانست هم درس بخواند و هم فوتبال بازی کند.

هر برزیلی بزرگ، لقب خودش را داشت. به رونالدینیو، شاعر میگویند و به رونالدو، مریخی. ولی کاکا، از این قاعده مستثناست. همیشه سربه زیر و متواضع بود. در کودکی، هیچ گاه با ماشین پدرش سر تمرین نمیرفت، چون میترسید که دل هم تیمی هایش را بشکند. پس از اینکه مصدومیت سختی را در 18 سالگی پشت سر گذاشت، خود را مدیون خدا دانست و یک دهم درآمدش را به خیریه اعطا کرد. 

شاعر، حرکات سریع پایش را داشت. مریخی، شم قوی گلزنی و حرکات مهلکش در محوطه را داشت. آدریانو بود و شوت های مرگبارش. ولی کاکا همه چیز داشت و هیچ چیز نداشت. وقتی پا به توپ میشد، مدافعان حریف را به هم گره میزد و دروازه بان را به راحتی از پی رو برمی داشت. شوت های دقیقی که به سمت دروازه شلیک می کرد، دور از دستان هر دروازه بانی به تور می چسبید. و پاس هایش، الله الله.

مصدومیت های پی در پی زانو، مریخی را از پا درآورد. داغ پدر، آدریانو را نابود کرد. شاعر زود از فوتبال سیر شد و روبینیو هم مشکل اخلاقی پیدا کرد. ولی ریکاردو، پای عشقش سوخت. برلوسکونی برای فراری دادن میلان از ورشکستگی مجبور شد ستاره تیمش را بفروشد. او با چشمانی اشکبار زیر قرارداد با رئال را امضا کرد و بخشی از تیم پرستاره آن روزهای رئال شد، در کنار رونالدو و رائول و کاسیاس و زیر نظر مورینیو. نمیدانم نفرین کورواسود (هواداران افراطی میلان) بود یا بی تابی‌اش که او را از بین برد، شاید هم مورینیو. ستاره پرفروغی که برنده توپ طلا شده بود، به نیمکت میخ شد و روزها گذشت تا اینکه متلاشی شد. او دوباره به میلان بازگشت، ولی نه او، کاکای سابق بود و نه میلان، تیم سابق.

ای کاش این داستان عاشقانه، پایان دیگری داشت ...

اورتون-یونایتد

بازی های یونایتد را که می بینیم، همیشه سردرگم هستیم. مشخص نیست که می برند یا قرار است شکستی دیگر را تجربه کنند.

آن ها امروز نیز نشان دادند که در مقابل تیم های قدرتمند و در بازی های سرنوشت ساز، بابرنامه و زهردار عمل می کنند. اشتباهات فردی را که در نظر نگیریم، کارلتو را آچمز کرده بودند. خط دفاع نسبتا کم اشتباه بود و با حضور فرد و مک تامینی در خط افبک، در اکثر دقایق بازی فضاهای حمله را بسته بودند. برونو فرناندز دوباره برتری خود را به رخ رقبا کشید و رشفورد تکنیکش را به کار گرفت. البته مارسیال، طبق روند این فصلش پراشتباه و کم فروغ بود. تیم کارلتو اما، پس از شروع طوفانی‌اش در لیگ، دچار افت محسوسی شده است و از 4 بازی اخیرش، فقط 1 امتیاز گرفته است.